Valparaíso
Even rust aan onze kop: een zeebriesje, wat minder verkeer en veelbelovende culturele bezienswaardigheden. Daar waren we wel aan toe. Na een paar dagen in Santiago – daarover wellicht later meer – ontvluchtten we de hoofdstad van Chili, op weg naar Valparaíso. Bij de voorbereiding in Nederland waren we al een beetje verliefd geworden op deze kustplaats, en onze crush stelde ons geenszins teleur.
De stad ademt chillheid. De geur van urine en vis doet je neusvleugels zo nu en dan even wapperen, maar dat geeft de oude havenstad een leuk pikant randje. Wat vooral opvalt is de street art: de stad is gerust één groot museum te noemen. Elke muur is beschilderd, en als het geen tags (namen), throw ups (opgeblazen namen) of murals (complete wandschilderingen) zijn, dan heeft men er in elk geval voor gezorgd dat zijn huis niet dezelfde kleur als dat van de buurman heeft. Of zoals onze charmante graffitigids zei:
In Valpo, a white wall stands out more than a thousand murals.
De weinige schone muren die er zijn, zijn dan ook volgehangen met camera’s, om te voorkomen dat er weer een pot witte verf tegenaan gegooid moet worden.
Valparaíso bestaat uit ontelbare heuvels, straatjes, hoekjes en buurtjes, die verbonden zijn door een al even grote wirwar van elektriciteitskabeltjes. Leuk om zelf te ontdekken, maar zeker ook de moeite waard om rondgeleid te worden. We kregen bijna een privé-rondleiding bij onze ‘GraFreetti’ tour. Met z’n vieren werden we uiteindelijk kris kras door de kleine straatjes geleid door de enthousiasteling die dat samen met twee vrienden dagelijks doet. Erg interessant om te horen welke personen en verhalen er allemaal achter de schilderingen zitten.
Hoewel we ons voor een groot deel lieten leiden door de Lonely Planet, trok onze beider voorliefde voor bootjes ons een flink eind onbekend terrein op. De haven voor vrachtschepen en marine – met één groot opvallend schip uit Delfzijl, oh toeval – is dicht bij het centrum van de stad, maar we moesten nog een flink eind lopen om bij het kleine zeilbootje op de kaart te geraken. Echter, de tocht bleek om een drietal redenen zeker de moeite waard.
Ten eerste werden we verrast door nóg meer graffiti. Langs het spoor was er een vers houten bouwschot geplaatst, waar de plaatselijke kunstenaars zich naar hartelust op uitlieten. Een mooi gezicht om iedereen in actie te zien, we herkenden zelfs al een aantal namen.
Daarnaast werd onze aandacht in de ieniemienie jachthaven al snel getrokken door iets heel anders dan – excusez le mot – rondvarend plastic. Op heel kleine afstand van de kust bevond zich een afgebroken stuk pier of brug, met daarop allemaal zonnebadende zeeleeuwen. Af en toe sprong er een uit het water, al dan niet slagende pogingen ondernemend om ook op de tamelijk hooggelegen plek te komen. Eenmaal de top bereikt was het dan nog de kunst om, waggelend en hobbelend over de luierende collega’s, een goed plaatsje te bemachtigen. Dit was een exercitie die steevast gepaard ging met luide protesten en soms een plons van een ander die bij de verschuivingen gedwongen werd om – altijd sierlijk! – weer het water in te duiken.
Tot slot kregen we nog de mogelijkheid om zelf de wateren van Valparaíso te verkennen. Hadden we verwacht om voor een tochtje op de Pacific vele shabby zeelui aan te moeten klampen of op z’n minst een goed pak flappen op tafel te leggen, voor een aardig prijsje was het al mogelijk om een paar uurtjes rond te zeilen in een zogenaamde ‘Raquero’. Dit kleine bootje van Spaanse origine heeft twee zeilen, is geschikt voor twee tot vijf man en is een meter of drie, vier lang. We waren nog maar net door het motorbootje van de verhuur afgezet, toen er een zeeleeuw een kijkje kwam nemen. Prachtig! Hij zwom onder de boot door en er een beetje omheen. Kwam ons vast even een goede vaart wensen.
In het begin dachten we nog opgescheept te zitten met een matig briesje waarmee we maar amper vooruit kwamen. Later trok de wind echter flink aan en was het nog een beste klus om de boot recht te houden. Spannend, maar ook SUPERVET!! Zie het filmpje voor een GoPro-verslag van ons zeilavontuur.
Zeilen in Valparaíso from Tim Blankers on Vimeo.
Na vijf heerlijke dagen namen we met een glaasje pisco sour afscheid van de stad, met een prachtig uitzicht vanaf een hooggelegen terras. Oh Valparaíso, wat was je mooi. Ons vaarwel was zeker een tot ziens!
13/11/2014 – 18/11/2014