Rio de Janeiro
To Rio or not to Rio, dat was lange tijd bij ons de vraag. Om d'r maar even een cliché in te gooien. De afgelopen tijd wijzigde onze planning ongeveer elke dag. Na een aantal goede chillweken in Uruguay en Zuid-Brazilië – daarover wellicht later meer – hakten we de knoop door. Twee dagen later zaten we in het vliegtuig richting de voormalige hoofdstad van Brazilië. Auto laten staan in Curitiba, scheelt weer tweeduizend kilometer.
En dan kom je aan in een stad waarvan de web- en boekenpagina’s gevuld zijn met waarschuwingen en rampscenario’s: op elke heuvel levensgevaarlijke favela’s, zakkenrollers op iedere straathoek en steegjes waar je niet zonder kleerscheuren vandaan komt. Het zijn verhalen die je niet met een korreltje zout wilt nemen, maar als een bang vogeltje je tijd doorbrengen in zo’n prachtige stad, is ook niet helemaal de bedoeling.
We mogen naïeve blinde kippen zijn, veel geluk gehad hebben of Rio is zich door de World Cup en de Olympische Spelen als een speer aan het ontwikkelen, we weten het niet. In elk geval werden de spieren in onze schouders losser en losser en voelden we ons al gauw prima op ons gemak. Dit konden we aan!
Wauw, wat is het een stad. Ze leeft, ademt en bruist aan alle kanten. De straten kronkelen van hot naar her, de taxi’s en bussen vliegen met een noodgang aan je voorbij en je komt mensen tegen in alle soorten en maten. Het maakt niet uit waar je bent, overal lijkt er een immense mengeling te zijn van achtergrond, rijkdom, leeftijd, je kijkt je ogen uit. En hoewel de tragiek van bedelaars en uitgeputte daklozen langs de weg zich constant aan je uit, zit het overgrote deel van de mensen absoluut niet bij de pakken neer. De Brazilianen zijn vrolijk, vriendelijk en stralen een goeie dosis energie uit. En dat is niet alleen overdag het geval.
Verrassend genoeg is het aantal dansavonden dat we tot nu toe gehad hebben op één hand te tellen. Of we arriveren ergens totaal buiten het seizoen, we zijn simpelweg te moe om tot half drie te staan hossen of we doen een burgerlijk tien-uurtje wegens een vroege wekker. Excuses genoeg. Carnaval mag echter voorbij zijn, Rio kent geen off-season. Elke vrijdag- en zaterdagavond stroomt het volk van strand naar uitgaansgebied. Lapa is the magic place, waar het plein rond de grote bogen in Romeinse stijl vol komt te staan met eettentjes en drinkstalletjes. De caipirinhas die je er voor nog geen twee euro kunt kopen, zijn zo sterk dat je oren ervan klapperen, als ze dat niet al deden door de vele drumbands die hun kunsten luid en duidelijk vertonen. Je bestelt nog maar een patatje om niet al gelijk tussen de zwervers in de goot te belanden: de avond kan beginnen!
En dan is het SAMBA wat de klok slaat! Hoewel ik mijn danskunsten niet helemaal wil wegwuiven, zal ik me geenszins durven meten met de Braziliaanse dames die we voorbij hebben zien zwieren. Ergens heb ik een botje teveel of te weinig, waardoor die Hollandse heupen van me net wat slagen minder kunnen maken dan hoe de billen hier heen en weer gaan. Toch fijn dan, die caipirinha’s.
Rio is een van Zuid-Amerika’s hoogtepunten. En boven aan een van de vele heuvels staat een nog groter icoon: Cristo Redentor. Het megastandbeeld van Christus verwelkomt je al met open armen als je aan komt vliegen, ’s nachts is z’n witte schijnsel een goede manier om de weg naar je hotel terug te vinden en niet per ongeluk die favela in te lopen, en soms is ‘ie helemaal niet de zien omdat er een goed pak wolken voor zit. Dit was regelmatig bij ons het geval. Zoveel tijd om te wachten op een mooie dag hadden we niet, dus gingen we ondanks het ontbreken van zonlicht de heuvel Corcovado op, richting jungle.
Welkom in de dierentuin
zei Tim, toen we het overvolle toeristenbusje uitstapten. En hij had het niet over de groene oase om ons heen. Het weer had een paar honderd andere mensen evenmin weerhouden een bezoekje te brengen aan het standbeeld, en dat was te merken. De souvenirwinkels puilden uit, de obers in de restaurants renden af en aan en er stond een lange rij voor de roltrap naar boven. Roltrap? Jawel. Eenmaal bovengekomen stond ons een nog groter spektakel te wachten dan een megachristus. Tussen vier iPads en wat spiegelreflexen op statief doorzwenkend, bereikten we de balustrade, oppassend om niet omver gemept te worden door een selfiestick. Daar bleek Rio geheel in wolk opgegaan te zijn, maar hadden we aan de andere kant een prachtig uitzicht op mensen die compleet met zichzelf bezig waren: selfies, selfies en nog eens selfies. En wij schroomden niet om ze dubbel op de foto te zetten.
Poging twee op een goed uitzicht bevatte een iets grotere adrenalinekick dan de roltrap richting Christus. Op het allerlaatste moment, onze dag voor vertrek, kregen we een whatsappje van de instructeur met wie we steeds contact hadden gehouden vanwege het weer:
The wind up there is good now. If you want to HANGGLIDE you have to take a taxi as soon as possible. Be quick!
DELTAVLIEGEN over Rio!!! Fly away home in Brazilië! Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. En lang dachten we dat het ook zo was. Zelfs in ons harnasje boven aan de heuvel – zeg maar berg, meneer – helmpie op de kop, leek regen ons vogelmoment van de dag te verstoren. Maar gelukkig klaarde het op, ging de pilon voor de amper vijf meter lange startbaan weg en waren we ready to go. Stop. Amper vijf meter zeg je? Jep.
Keep looking at the horizon, run as fast as you can, NEVER look down before you are in the air and make sure you keep running a bit, even when you don’t feel the ground anymore
Gelukkig waren we al enigszins voorbereid door ervaringsdeskundigen die we van tevoren spraken, want anders had het misschien wat langer dan een regenbuitje gekost om instructies op te volgen die tegen al je instincten in lijken te gaan. Maar nee, we waren er klaar voor. Niet zenuwachtig maar excited, geconcentreerd tot op het bot en Zen as can be. Ik wilde niet de bibbers krijgen als ik zou zien wat er zou gaan gebeuren, dus ging ik eerst en zou Tim al snel volgen.
En daar ga je dan. Blik op de horizon, rennen alsof je leven ervan afhangt en niet stoppen tot je weet dat je goed en wel onderweg bent...
Dos Piratos - Deltavliegen boven Rio from Tim Blankers on Vimeo.