Patagonia I: On the road report

Wet and windy wildernesstravels

Wauw wauw wauw. Wat was het prachtig zeg. Gelijk toen we van de veerboot vanaf Chiloé afstapten, voelden we de schoonheid en de kracht van een van de ruigste gebieden van de wereld. Eindelijk aangekomen in Patagonië, waar we ruim een maand zouden verblijven. Lijkt lang, maar we hadden dan ook nogal wat kilometers af te leggen, voor we het einde van de wereld zouden hebben bereikt.

¿Ustedes les gusta la naturaleza?

‘Houden jullie van de natuur?’, op Chiloé werd het ons al meerdere keren gevraagd. Men vond het niet altijd vanzelfsprekend dat twee jonge mensen zich zo ver verwijderden van bioscopen, uitgaansgelegenheden en meer cultureel vertier. Maar hoe kun je hier niet van houden? Hoe kun je niet overweldigd zijn door al die bergen, die gigantische bossen, meren en gletsjers?

We konden echter niet honderd procent van de tijd omhoog kijken. De conditie van de Carretera Austral, het Chileense gedeelte van de weg naar het zuiden, is niet overal al te best. Veel ripio, grindwegen, gecombineerd met grote gaten, hobbels en haarspeldbochten. Zo nu en dan werden we blij verrast door de aankondiging van asfalt.

Nadat we een bezoekje hadden gebracht aan het prachtige Parque Pumalín en de vulkaan Chaiten hadden beklommen, zakten we af richting Coyhaique. Gelukkig had Nick de supercoole fietser (www.nick cyclingtheamericas.com) ons al gewaarschuwd voor de wegwerkzaamheden onderweg, waardoor we niet verrast werden door het feit dat lange stukken elke dag voor bepaalde tijd worden afgezet.

Na even op adem te zijn gekomen in Coyhaique, de laatste grote stad die we in lange tijd zouden zien, reden we weer door naar het zuiden. Het was prachtig groen op de Carretera Austral. Helaas komt dat wel door de vele regen die er jaarlijks valt, waardoor onze wildkampeeravonturen dan ook nog net iets avontuurlijker werden.

Patagoniaanse Pampas

Anders werd het, toen we de grens met Argentinië waren overgestoken. De regen komt de Andes nauwelijks over, en dat is te zien. Welkom op de Pampas: grote einden met niks, niks en een keiharde wind die het soms bijna onmogelijk maakte je autodeur open te doen. Een bocht in de eindeloze rechte weg werd kilometers van tevoren met allerlei toeters en bellen aangekondigd, we moesten serieus rekenwerk doen om genoeg benzine te houden en eten en drinken moesten we slim inkopen. En ja, een superroestige lekke band moet je dan ook zelf zien te vervangen – met gelukkig een beetje hulp van passerende Argentijnen.

Na een bezoek aan El Chaltén en El Calefate zetten we koers naar Rio Gallegos. Helemaal klaar voor het tot nu toe langste deel van onze road trip: gewapend met een goeie voorraad koekjes, Bruce Chatwins prachtige luisterboek door de speakers en eindeloze spelletjes ‘Wie ben ik’. Op naar het einde van de wereld!

Een stad waar de tijd stilstond

Maar toen was daar Ushuaia. De meest zuidelijke stad van de wereld. Een stad waar het, althans tijdens ons verblijf en geen minuut langer, heerlijk warm was! Zomerjurk, zonnebrand en zwetend wakker worden. Dat hadden we niet gedacht! Sneeuw op de tent en een reden om al onze warme kleren tegelijk aan te doen, was meer onze voorstelling van deze gateway naar Antartica. Het was alsof de tijd stilstond. Zelfs de wind was er zo nu en dan even niet, terwijl de bomen, kaal, krom en scheefgegroeid als klauwen, ons toch een ander verhaal leken te vertellen.

We waren niet de enigen in dit desolate landschap. Bij een nachtelijke zoektocht naar een niet-bestaande camping kwamen we Nür en Aldo tegen. Samen met dit enthousiaste en superverliefde stel uit respectievelijk Valencia en Santiago vonden we gelukkig een andere kampeerplek, en we besloten een stuk met ze samen te reizen. Met de backpacks op schoot en nauwelijks ruimte om door de achteruitkijkspiegel te kijken, liftten ze vier dagen mee op onze achterbank. Na weer een mega-rijdag, lange Spaanse gesprekken en staar-in-de-vertemomentjes namen we afscheid in Punta Arenas, Chili. Met hopelijk een weerzien in het verschiet!

Not your average zeemeeuw

Na een bezoek aan een supergrote pinguïnkolonie en een trektocht in outdoorpretpark Torres del Paine hadden we een heerlijke reden voor ons strakke tijdsschema van een maand Patagonië. Om niet helemaal terug te hoeven rijden, hadden we een vierdaagse veerboot van Puerto Natales naar Puerto Montt geboekt. Het werd een prachtige tocht door de Chileense fjorden, met vele interessante nieuwe mensen, uitgestrekte stukken no-mans land en bingo. Jawel, bingo.

Een beter afscheid hadden we niet kunnen hebben. Hoewel we technisch gezien nu nog steeds in Patagonië zijn, is het hier in Puerto Varas een stuk geciviliseerder. Tomaten in de supermarkt zijn niet allemaal beschimmeld, avocado’s zijn voorradig en de internetverbinding staat het je toe om meer dan één whatsappberichtje te verzenden. En hoewel de omstandigheden ruig waren, we zo nu en dan wel al onze kleren aan moesten tegen de kou en we inmiddels uitzien naar een strand en een cocktail, valt het afscheid toch zwaar. De komende tijd gaan we niet meer zuidwaarts, is de natuur niet meer zo prachtig en uitgestrekt en moeten we gaan wennen aan mensen om ons heen.

Aan dat alles dachten we, daar op het dek van de Navimag, terwijl de zon achter de bergen zakte, de babyzeeleeuwtjes als dolfijnen uit het water sprongen en de albatrossen – megamegagigameeuwen - voor de boot langsscheerden. Overdonderd. Wauw.