On the road: Midden-Chili

Termas del Plomo voelde aan als een testrit. Nog maar net begonnen, veilig dicht bij Santiago, was de eerste nacht in ons tentje onwennig maar veelbelovend. Life on the road! Het was eindelijk begonnen.

Vanaf de bergen zetten we koers richting zee: Pichilemu. We moeten wennen aan alles: de afstanden, het verkeer, kaartlezen. En terwijl de rode streep achter ons op de kaart steeds langer wordt, staat de radio luid aan, is het dashboardkastje goed gevuld met proviand en ligt de GoPro altijd binnen handbereik.

Zonder veel kleerscheuren bereiken we onze eerste bestemming. Na een paar dagen in dit surfoord te hebben doorgebracht, vervolgen we onze weg langs de kust. Een reisdag die volgens de geleerden drie tot zeven uur kon duren. Eindbestemming: Buchupureo.

Uiteraard hebben we die zeven uur nodig. De heerlijk zorgzame campingbazin Lucy had het in haar snelle Spaans al over een zandheuvel onderweg. Maar dat we dik twee uur geen asfalt zouden zien, hadden we niet helemaal begrepen. En hoewel de Ruta del Mar keurig op de borden aangegeven staat, is de weg niet altijd even goed te vinden. We raken inmiddels gewend aan bordjes als Fin de pavimento en Peligroso a 100m, waarmee de Chilenen de weggebruikers enigszins voor willen bereiden op de wegomstandigheden die niet altijd even formidabel te noemen zijn.

De Ruta del Mar bracht ons daarnaast wel erg dicht bij de zee toen we, met duffe hoofden van het lange rijden, ineens mul zand inreden. Het leek toch echt op een weg, dus vervolgden we onze tocht door de duinen, amper vijf kilometer van onze bestemming. Niet gewend aan deze omstandigheden zaten we al gauw vast in het zand. Middle of nowhere. Oeps. Na wat gepruts en geduw gelukkig gauw losgekomen, en terwijl ik luid aanmoedigingskreten schreeuwde en Tim het gaspedaal zo ver mogelijk intrapte, kwamen we hotsend en botsend uit op het harde zand van het strand. Niet helemaal de bedoeling, maar wel ontzettend vet. We hebben een stel surfers een leuke avond bezorgd toen die twee verwilderde gringo's van het strand zagen komen met de vraag: '¿Donde estamos?'

Na een nachtje besluiten we al weer door te gaan. Het is koud aan zee en we hebben gehoord dat het in de bergen dertig graden is. Op naar de zon! Om flink wat meters te maken, pakken we deze keer de snelweg. En hoewel het asfalt inderdaad in goede conditie is, is het verder wennen aan de omstandigheden. Continu zien we mensen oversteken, langs de weg zitten met empanadas, kolen of ijsjes, en razen de vrachtwagens met bomen aan ons voorbij.

Na een flink stuk Ruta 5, verlaten we de snelweg, onderweg naar Lonquimay. Ook hier belanden we aan het eind van een lange dag op een zandweg die geen einde lijkt te kennen. Tim jaagt nog een kudde schapen voor zich uit, en we rijden met de gebruikelijke grote stofwolk in 4x4 de heuvel op. De camping blijkt uiteindelijk bijna aan de voet te zijn, maar goed, wel weer een uitzicht rijker.

Een paar dagen later vervolgt onze reis zich weer, ditmaal in de richting van Parque Nacional Conguillio. Omgeven door de voor deze streek zo typische Auraucaria's of Monkey Puzzle Trees, rijden we met grote vulkanen als leidraad van maanlandschap naar maanlandschap. Op een gegeven moment is de bewolking zo dicht dat we er bijna doorheen lijken te rijden. Wauw!

We kiezen vaak de off roadwegen die ons langs vele dorpjes en prachtige natuur leiden. Grappig is dat de enige bestrating vaak in het dorp is. Tien meter later en je zit weer in het grind. Dit betekent ook dat we door vele dorpjes komen waar elke auto een bezienswaardigheid lijkt en we het idee hebben dat we nog de rest van de dag talk of the town zullen zijn.

Vele watervallen en prachtige meren later, belanden we, eigenlijk op zoek naar een plek om te wildkamperen, op een prachtige camping in Panguipulli, waar we een stuk langer zullen blijven dan gedacht.

Naast het feit dat het weer omslaat en het flink regenachtig wordt, laat onze auto het een beetje afweten. Een band is plat en nadat we na een ochtend sleutelen de reserveband erop gezet hebben, gaat bij het starten het olielampje branden. Oh jee.

De mecánico van het dorp komt kijken en helpt ons met de olie. Ook brengt hij ons naar een bedrijfje voor volcanizacion waar onze lekke band vakkundig wordt gefikst. Fijn! Op naar de volgende bestemming.

Maar niets bleek minder waar. Na een bezoek aan de watervallen van Huilo huilo en een prachtige boottocht richting de Argentijnse grens, doet de motor moeilijk. Er lekt olie. Het regent pijpenstelen, het is zaterdagavond zes uur en we zijn nog een aardig eind verwijderd van de bewoonde wereld. Dit hadden we niet gepland.

Stapvoets rijden we terug naar Panguipulli, waar de geweldige mecánico van de dag ervoor in volledig voetbaltenue zo aardig is nog even te kijken. Helaas moeten we nog wel tot maandag wachten voor we verder kunnen.

Met een extra goedje in de motor en aanwijzingen voor een mecánico in de grote stad, kunnen we na een diagnose in Panguipulli doorrijden naar Valdivia. Hier zullen we voorlopig even blijven. Ons avontuur is echter nog lang niet voorbij!

Dos Piratos On The Road: Central Chile from Tim Blankers on Vimeo.